Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1941.Godina koja se vraća Slavko Goldstein Biblioteka Svedoci epohe Autor: Slavko Goldstein Naslov: 1941. Godina koja se vraća Izdavač: Službeni glasnik / Synopsis, Beograd / Sarajevo, 2012. Povez: tvrdi Pismo: latinica Format: 17 x 24 cm Godina izdanja: 2012, ilustrovano. U saradnji sa izdavačkom kućom Synopsis, Službeni glasnik je objavio knjigu intrigantnog naslova 1941 – godina koja se vraća, u kojoj poznati hrvatski izdavač i publicista Slavko Goldstein, ispisujući ličnu i porodičnu biografiju, nudi prilično obimnu studiju jednog podneblja i jednog vremena, koje, kao što sam naslov kazuje, uprkos brojnim pokušajima da se dokaže suprotno – nije prestalo da traje. Imajući u vidu da mu je otac, pripadnik naroda osuđenog na pogrom, stradao u Drugom svetskom ratu kao žrtva ustaške strahovlade, poštovanje je dostojna neostrašćenost s kojom Goldstein promišlja prirodu i praksu jednog zločinačkog pokreta i režima, a imajući u vidu da je sam bio deo partizanskog revolucionarnog bratstva, hvale je vredna emancipovanost ovih stranica u odnosu na svaku vrstu ideološkog ekstremizma. Ipak, jedan od mogućih utisaka nakon čitanja ove knjige, mogao bi da bude kako je autor, bez buke i besa locirajući ekstremne eksplikacije jedne nacističke ideologije – uplašivši se, možda, nezgodne konotacije sopstvenog naslova, a možda mudro prepuštajući čitaocu da neprijatne analogije i konsekvence izvlači sam – propustio da se ozbiljnije pozabavi njenim manje ekstremnim i barem naoko manje opasnim varijantama. Slavko Goldštajn (hrv. Slavko Goldstein; Sarajevo, 22. avgust 1928 — Zagreb, 13. septembar 2017) bio je hrvatski istoričar, publicista, novinar, scenarista i političar, jevrejskog porekla.[1][2] Biografija Rođen je u Sarajevu, porodica mu je poreklom iz Tuzle, a detinjstvo je proveo u Karlovcu, gde mu je otac, Ivo Goldštajn, bio ugledni trgovac knjigama. Početkom Drugog svetskog rata, ustaše su ubile njegovog oca, najverovatnije u ustaškom Logoru Jadovno[3], a on je, zajedno s majkom i bratom Danijelom, pobegao i pridružio se partizanima.[4] Nakon završetka rata, učestvovao je u borbi za uspostavljanje Izraela i nekoliko je godina, s bratom, živeo u kibucu. U Jugoslaviju se vratio tokom 1950-ih, u Zagreb, gde je studirao književnost i filozofiju na Filozofskom fakultetu. Ubrzo je postao novinar, radeći kao urednik Vjesnika i Erasmusa. Jedno vreme je bio i radijski urednik, kao i urednik izdavačke kuće Stvarnost. Bavio se i scenarističkim radom, pišući scenarije za filmove Signali nad gradom (1960) i Akcija stadion (1977; zajedno s Dušanom Vukotićem). Osnivač je izdavačkih kuća Liber i Novi liber. Zajedno s bratom i još nekolicinom političara, 20. maja 1989. osnovao je HSLS i do 1990. bio njen predsednik, kada ga je zamenio Dražen Budiša.[5] Jedno vreme je bio predsednik zagrebačke Jevrejske opštine i Kulturnog društva Miroslav Šalom Frajberger, a zajedno sa sinom Ivom, istoričarem, zalaže se za rekonstrukciju Zagrebačke sinagoge.[6] Tokom 1990-ih bio je otvoreni protivnik autoritarne politike Franje Tuđmana, tada naglašenog govora mržnje i procesa privatizacije. Godine 2012. podržao je inicijativu brata Danijela za ukidanje saborske komemoracije žrtava Križnog puta na Blajburgu.