Naslov: Nišna se zvezda po vedro nebo : narodne pesme koje se pevaju u Vranju i okolini Autor: Momčilo Zlatanović Izdavač: Vranje : Radnički univerzitet Pismo: ćirilica Br. strana: 174 Format: 24 cm Povez: meki Knjiga je u celosti (listovi, korice, povez) odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl.; na prvih nekoliko strana ima starih sitnih žućkastih flekica. 125 narodnih pesama koje se pevaju u Vranju i okolini Autor, Momčilo Zlatanović (Rataje, kod Vranja, 1934), je srpski leksikograf, sakupljač narodnih umotvorina Južne Srbije i vranjskog kraja, književnik i profesor univerziteta u penziji. etno pesme - izvorne pesme

Naslov: Ganga Autor: Jovo Radoš Izdavač: Bačka Palanka : DNS Logos ; Novi Sad : Udruženje Srba iz Hercegovine u Vojvodini Pismo: ćirilica Br. strana: 138 Format: 23 cm Povez: tvrdi Tiraž: 500 Knjiga je u celosti (listovi, korice, povez) veoma lepo očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl.; korice su kao na slici, na nekoliko mesta su neznatno ogrebane uz ivicu; na predlistu uredno prelepljena posveta. Ganga predstavlja delo posvećeno izvornoj hercegovačkoj pesmi koja je nastala pre više vekova na teritoriji Hercegovine. Autor je studiozno predstavio fenomen očuvanosti ovog načina pevanja koji se prostire od Rogatice do Zlatibora. Ono je sa kolonistima stiglo i do Vojvodine, pa se ganga može čuti i u Sutjesci, Sečnju, Kleku, i Ravnom Topolovcu. Kompletan sadržaj možete da pročitate ukoliko drugu sliku uvećate do pune veličine. a) Srpska narodna poezija - Hercegovina b) Narodne melodije - Hercegovina etno-melos

Naslov: Balkanski nomadi : prikaz života i običaja Vlaha sa severnih Pinda Autor: A. J. B. Veis, M. S. Tompson Izdavač: Pančevo : Evroregionalni centar za razvoj društva u multietničkim sredinama `In medias res` Pismo: latinica Br. strana: 188 Format: 21 cm Povez: meki Knjiga je u celosti (listovi, povez) odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl. i odlično su povezani međusobno i sa koricama. Kompletan sadržaj možete da pročitate ukoliko drugu sliku uvećate do pune veličine. Vlasi | Cincari | Aromuni

NOLIT, BEOGRAD 1991. K35

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta Autora! Dragoslav Antonijević Rođen je 1930. u Aleksincu. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, Odsek za etnologiju, a na istom je fakultetu doktorirao 1963. godine. Za vreme studija usavršavao se u Nemačkoj i Engleskoj. Nakon odbrane doktorske teze, dve godine je predavao etnologiju jugoslovenskih naroda na Univerzitetu u Getingenu. Od 1956. godine, radio je u Etnografskom institutu SANU, a na Balkanološki institut SANU prešao je odmah po njegovom osnivanju (1969), gde je bio naučni savetnik i u jednom periodu zamenik direktora. Njegovi naučni radovi pripadaju etnologiji, balkanologiji, folkloristici i kulturologiji. Napisao je više monografija i dao važan doprinos proučavanju etnologije Balkana, počev od proučavanja balkanskog stočarstva, preko proučavanja običaja, verovanja, obreda i mitova, do fenomena ritualnog transa i epskih pesama. Preminuo je 2001. godine u Beogradu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Olivera Vasic Izdavač: Etnografski institut SANU, Beograd Posebna izdanja: knjiga 30, sveska 3 Autor: Olivera Vasić Povez: broširan Broj strana: 210 Ilustrovano. Sadržaj priložen na slici. Pečatirana, odlično očuvana. S A D R Ž A J: I. NARODNE ZABAVE - Druženja uz rad - Druženje i obredi - Igranke i vašari - Zabave u gradu - Zabave danas II. NARODNE IGRE 1. Orske igre a) Repertoar igara b) Struktura igara - analiza igara (zapis igara sistemom labanotacije i kraći tekstualni opis) - muzička pratnja igara - oblici igara - terminologija - držanje u kolu - pravci kretanja - stil i tehnika igara - učenje igara - zabrane igranja 2. Igre koje se igraju na poselu - opis igara 3. Čobanske igre - opis igara 4. Igre nadmetanja - opis igara 5. Dečije igre - opis igara III. ULOGA IGRE 1. Igra i obred 2. Društvena uloga igre REZIME: DANSES ET JEUX POPULAIRES DANS LA REGION DE TITOVO UŽICE

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Starinska tkanja i zaboravljeni prepletaji Autor: Bratislava Stefanović Idvorean Tkanje je tehnološki proces izrade tkanina uzajamnim preplitanjem (pod pravim kutem) od najmanje dva sistema niti, od kojih jedan ide uzduž tkanine (osnova), a drugi po širini tkanine (potka).[1] Raznovrsnim ukrštanjem ova dva sistema nastaju tkanine različitih osobina, izgleda, struktura i veličina . Načelno postoje tri osnovne forme tkanja; platno, keper i saten. Za maštovita tkanja kao što su, baršun, žakard, dobi, leno, potrebni su kompliciraniji razboji sa specijalnim dodatcima.[1] Način na koji se niti upleću određuje vrstu tkanja. Neki efekti postižu se izborom niti ili kombinacijom pređe.[1] Shematski prikaz osove i potke Tehnika tkanja s vremenom se mijenjala i razvijala, ali je u osnovi princip rad i a takozvanih - listovnih razboja ostao isti. Određeni broj niti pređe osnove namotan je na valjak (vratilo osnove), sa kojeg se niti dovode u horizontalni položaj pa se zatim u skladu s uzorkom provlače kroz rupice najmanje dva žičana okvira – listova (uvođenje osnove). Tako se za izradu tkanine u platnenom vezu na razboju sa dva lista, svaka neparna nit naizmjenično uvodi u prvi list, a svaka parna u drugi. Takvim preplitanjem se uz istovremeno spuštanje jednog i podizanje drugoga lista, po cijeloj širini osnove formirao - zijev (tunel).[2] Za razliku od tog na jednostavnom horizontalnom razboju, se to izvodi naizmjeničnim pritiskom lijeve i desne noge na pedalu, dok se na modernim industrijskim razbojima - podizanje i spuštanje listova izvodi jako brzo automatskim sklopovima, iako se koristi veći broj listova. U zijev se po čitavoj širini unosi nit potke namotana na čunak; promjenom položaja listova potkina se nit poveže i stvori se novi zijev. Prije prepletanja nove potkine niti istkana potka se stisne grebenom, da se osigura jednolika gustoća tkanine.[2] Opisani proces se kontinuirano ponavlja i u suštini je jednak kod ručnog i mašinskog tkanja. Razlike postoje u brzini, automatizaciji procesa, tehnici i načinu prepletanja potke kao i strukturi dezena. Tkanjem na mašinama s većim brojem listova, uz korištenje raznobojnih pređa i uvođenjem osnove u skladu sa odgovarajućim uzorcima mogu se proizvoditi dezenirane tkanine jednostavnijih šara, ravnocrtnih kontura i geometrijskih oblika.[2] Žakardov razboj kog je 1808. konstruirao Joseph Marie Jacquard, omogućio je izradu složenijih šara i dezena, korištenjem raznobojnih niti osnove i potke u procesu tkanja. Za razliku od načina kako se zijev formira kod listovnoga razboja, na žakardnom razboju se moglo podići i spuštati željeni broj pojedinačnih niti osnove (nezavisno od drugih) i prepletati ih nitima potke u skladu sa zadanim uzorkom. Novost je bila i to, da je sam proces prepletanja (usklađen s dezenom) upravljan bušenim karticama[3], on se danas odvija uz pomoć kompjutora.[2] Originalno Jacquardovo rješenje omogućavalo je izradu fino strukturiranih šara velike površine, a ne samo jednostavne geometrijske forme. Ali je ono zbog dizanja i spuštanja pojedinačnih niti osnove bilo komplicirano i sporo, za razliku od tog na današnjim listovnim razbojima moguće je kombinirati i do 2688 niti.[2] Žakardno tkanje uključuju i brokat i damast.[1] Na modernim industrijskim razbojima tkanine se proizvode velikim brzinama, pa su niti pređe (naročito osnove) izložene velikim dinamičkim i mehaničkim opterećenjima i naprezanjima. Razboj radi potpuno automatski, upravljan kompjutorom i pokretan složenim mehanizmima.[2] Radnici uglavnom samo nadgledaju i intervniraju u slučaju kidanja niti, jer se tad mašina automatski zaustavlja, tako da jedan radnik može posluživati i do 40 razboja. Kako bi se tkanje odvijalo bez čestih kidanja niti i dobila kvalitetna tkanina što jednoličnije strukture, potrebno je dobro pripremiti pređu za osnovu i potku. Zato se pređa za osnovu dodatno škrobi i vošti, dok je priprema pređe za potku jednostavnija i uglavnom se svodi na pripremu odgovarajućih kalema pređe. Danas se tkanjem na listovnim razbojima, proizvode tkanine različitih širina, od nekoliko desetaka cm do 5 metara), pa se one zavisno o radnoj širini, izvode na jednofaznim i višefaznim razbojima. Kod tkanja na jednofaznim mašinama se nit potke prepleće kroz cijelu širinu osnove u jednoj fazi radnog ciklusa, što se radi ili s pomoću čunka (čunkovni razboj) ili uz pomoć hvatača potki, ili zračnim i vodenim mlazom (beščunkovni razboj). Na višefaznim razbojima izrađuju se vrlo široke tkanine pa se jedan radni ciklus odvija istovremenim tkanjem više dijelova osnove, pri čemu se ti dijelovi procesa ne moraju odvijati u istoj fazi. Historija Najjednostavnija i najraširenija stara tehnika tkanja bila je na vertikalnim ručnim razbojima, zvana - klječanje. Između niti osnove napete na okvir, - potka se prepletala prstima, uz pomoć drvenog šiljka ili igle, te nabijala drvenim češljem. Razboj se koristio već u prahistoriji i to prije 5000 godina pne.. Dokaz za to su tkanine iz švicarskih sojenica koje se danas čuvaju u Britanskom muzeju.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta autorke! Ana Sec - Pincir Tatjana Bugarski Mnoge žetvene običaje zabeležene širom Evrope karakterišu pokušaji da se duh vegetacije sačuva nakon ubiranja plodova i deluje i sledeće godine, kako bi se nastavio vegetativni ciklus. Za Frejzera, najpoznatijeg utemeljivača antropologije, ovi običaji su nastali kao rezultat verovanja u duh žita. Domaći etnolozi su tokom XX veka mnoge običaje beležili i tumačili u skladu sa Frejzerovim teorijama. To su pretežno običaji vezani za poljoprivredne radove, kao i oni koji pripadaju božićnom ciklusu praznika. Korišćenje slame u obrednoobičajnoj praksi se, pri tome, pokazuje kao nit koja ih spaja. Običaj pletenja žetvenog venca zabeležen je u mnogim mestima Vojvodine, kod različitih etničkih zajednica. U setvi je naročito važnu ulogu imalo seme iz žetvenog venca od prethodne žetve, koje je mešano sa semenom za tu godinu. U nekim porodicama se prvo sejala pšenica iz prošlogodišnjeg žitnog venca, pa tek onda ostala pšenica. Božićna slama je jedan od najprepoznatljivijih simbola proslavljanja Božića. Mnogi zabeleženi običaji za Badnje veče i Božić su vezani za slamu, koja nas podseća na mesto rođenja Isusa Hrista. Pre večere je u kuću unošena slama. NJu je ritualno unosio domaćin ili domaćica, uz simbolično kvocanje i pijukanje dece. Prvo se prostirala po stolu – unakrst, a zatim se pokrivala vrećom i stolnjakom. Ranije se na Badnje veče jelo na podu – na slami. Slama se prostirala po čitavoj prostoriji, a uveče se i spavalo na njoj. Badnje veče i Božić karakterišu i drugi običaji koji podsećaju na Hristovo rođenje u pećini, na slami. U mnogim mestima Vojvodine su bili poznati ophodi vertepaša (betlehemara), koji su na Badnje veče obilazili kuće i izvodili predstave na temu Hristovog rođenja. Tom prilikom se nosio vertep – model crkve sa predstavom Hristovog rođenja. Obavezni deo svih ovih povorki bile su pesme, u kojima se, po pravilu, spominje Hristovo rođenje na slami. Slama je svakodnevno korišćena u domaćinstvu počev od građenja i pokrivanje kuća i štala, sve do izrade predmeta za potrebe domaćinstva: saćura za brašno, jaja i hleb; ukrasnih predmeta, užadi, šešira, košnica za pčele. Višak slame se, takođe, koristio, i to kao stočna hrana isečena na sitne komade i pomešana sa suvom hranom, kao postelja za domaće životinje. Vremenom su predmeti od slame iz seoskog života prešli u nove kulturne kontekste. Kao materijal za umetničko izražavanje i izradu predmeta posebne namene, slama je vremenom pronašla mesto u savremenom životu. Postala je simbol nekih novih vrednosti, upravo na tragovima onih značenja koja je imala kao deo verovanja i rituala, ali i njihovih kasnijih interpretacija koje pripadaju domenu folklorizma.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema: Tradicionalana kulltura u godisnjem ciklusu obicaja

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema: Slave, zavetine i druge srodne proslave stanovnistva istocne Srbije i susednih oblasti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema treceg simpozijuma: Priroda u obicajima i verovanjima

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 10. str. Mirjana Ilic

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Radivoj „Raša“ Popov (Mokrin, 26. jun 1933 ― Beograd, 19. april 2017) bio je srpski književnik, publicista, glumac i dugogodišnji televizijski novinar, novinar-saradnik Mokrinskih novina, zvezda dečje televizijske emisije Fazoni i Fore. Autor je više desetina knjiga za decu i odrasle.[1] Biografija Rođen je u Mokrinu od oca Petra i majke Darinke, rođene Ubavić.[2] Brat mu je Dušan Popov (publicista). Godine 1952. došao je na studije u Beograd. Završio je Filozofski fakultet. Više je voleo istoriju od književnosti, ali ipak se opredelio za književnost. Novinarsku karijeru započeo u novosadskom Dnevniku. Bio je novinar lista „Mladost“ od 1961. do 1964, zatim novinar Radio Beograda od 1964. do 1967. U Televiziji Beograd je bio do 1995. godine. Osim toga, bio je lektor za srpskohrvatski jezik u Londonu, Birmingemu i Notingemu od 1975. do 1977. Glavni urednik izdavačke kuće Matica srpska bio je od 1983. do 1985. godine. Dobitnik je Godišnje nagrade Radio Beograda 1967. godine za seriju „Vidovi fašizma“. Nastupao je u TV serijama kao pripovedač, neke od najpoznatijih su: „Radost saznanja“, „Fazoni i fore“, „Varošarije“, „U snu san“, [3] „Šešir bez dna“. Autor je više desetina knjiga za decu i odrasle: izd. Nolit: Dva oka (1963); izd. Književna opština Vršac: Gvozdeni magarac (1976); izd. Dnevnik: Žabac koji ne zna da ćuti (1987); izd. Književna zajednica Novog Sada: Trulež zglave (1991); izd. Monada: Šešir bez dna (2001); izd. Tiski cvet: Lažljiva usta istine (2002); izd. Gradska narodna biblioteka Zrenjanin: Vozom posred ulice (2003); izd. Orpheus: Peta vizija (2003); izd. JOV: Bio sam srećni konj (2003); izd. Bookland: Bajke za XXI vek (2007); izd. Monart: Čarobnjakov SMS (2007); izd. Bookland: Mali zeleni (2009); izd. Tiski cvet: Spev o tranziciji (2009); izd. Jugoistok: Kako napisati najgoru pesmu (2010); izd. Bookland: Zadimljena istorija (2010); izd. Bookland: Opasne bajke (2010); izd. Lento: Sofija u kandžama smora (2011); izd. Lento: Sofijine ljubavi (2011); izd. Bookland: Kad sam padao u fras (2012); izd. Pčelica: Mokrinski patuljci (2013); izd. Bookland: Usamljena princeza (2014). Kao kolumnista dnevnih novina Politika uglavnom je pisao o društvenim temama.[4] Bio je oženjen Radojkom, profesorkom književnosti, sa kojom ima sina Bojana i ćerku Dijanu (udatu Topolac).[5] Dobitnik je nagrade „Dositej Obradović“ za 2015. godinu[6]. Preminuo je 19. aprila 2017. godine[7] i sahranjen 22. aprila u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.[8] U Beogradu postoji Plato Raše Popova gde je u oktobru 2020. postavljena njegova skulptura.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Monografija RUMUNI U BANATU nastala je kao rezultat sistematskog rada na etnološkom istraživanju Rumuna u Banatu, koje je vršeno u okviru redovne delatnosti Etnološkog odeljenja Vojvođanskog muzeja. Sređeni su i komentarisani podaci prikupljeni terenskim radom u periodu 1954—1984. godine. 
Autor
 
Sadržaj: 
RUMUNI U BANATU 
Uvodna reč , Skraćenice 
BANAT 
Reljef, klima; Istorija, Srpska i rumunska pravoslavna crkva, sekte, Prosveta i kultura
PREGLED LITERATURE RELEVANTNE ZA PROBLEM ISPITIVANJA ETNOLOŠKIH KARAKTERISTIKA RUMUNA U BANATU 
I. Stariji period; II. Period između dva svetska rata; 
III. Radovi objavljeni posle 1944. ; Literatura iz SR Rumunije
TERENSKA ISPITIVANJA
RUMUNI U BANATU - MIGRACIONE STRUJE 
Banaćani; Erdeljci; Oltenci; Noviji nazivi pojedinih grupa; I Karta rasprostranjenja pojedinih grupa Rumuna u jugoslovenskom Banatu
II Karta migracionih kretanja Rumuna iz jugoslovenskog Banata. 
RUMUNI U VOJVODINI - SADAŠNJE STANJE 
Koegzistencija Rumuna sa pripadnicima ostalih etničkih zajednica u Banatu; Istorijat naselja u kojima žive Rumuni; Broj Rumuna u pojedinim mestima prema popisima stanovnika iz 1921, 1948. i 1971. godine
ETNOLOŠKI ASPEKTI ŽIVOTA U RUMUNSKOM SELU, POSMATRAN U ISTORIJSKOJ PERSPEKTIVI 
Naselja; Arhitektura; Enterijer; Način građenja kuća, Nabijače, Cigla, Krov, Kućni placevi; Stambena zgrada, Soba, Osvetljenje, Paljenje vatre; Ekonomske zgrade; Zgrade izvan naselja; Običaji oko gradnje kuće
PRIVREDA 
Zemljoradnja, Poljoprivredni proizvodi, Obrada zemlje, Plugovi, Jarmovi, Konjska oprema, Oranje, Sejanje pšenice, Oruđa za obradu zemlje, Kosidba — žetva, Srp, vile, grabulje, Kosidba — seno, Kosidba — žito (žetva), Vršidba, Običaji; Vinogradarstvo; Stočarstvo, Živina, Svinje, Goveda, Konji, Plaćanje pastira, Običaji i verovanja; Ovčarstvo, Pašnjaci, Seoba na pašnjak, Čobani, Izlazak ovaca na pašu i merenje mleka, Salaši, Prerada mleka, Obeležavanje ovaca, Đubrenje; Ribolov; Pčelarstvo 
ISHRANA 
Pšenica i kukuruz u ishrani, Hleb, Pogača, Proja i kačamak, Pšenična testa, Jela od testa, Skrob, Peciva i kolači; Mleko u ishrani; Meso — konzerviranje; Pića; Običaji 
NOŠNJA 
Osnovne karakteristike narodne nošnje Rumuna u Banatu; Ženska nošnje, Nošnja Banaćana, Nošnja Krišano-Erdeljaca i Oltenaca, Povezivanje žena; Muška nošnja; Suknena i krznena odeća 
TKANJE I VEZ, PRIBOR ZA TKANJE 
Razboj; Karakteristična tkanja; Običaji 
PORODICA, BRAK, SRODNIČKI ODNOSI 
Imovinski odnosi, Domazet, Stepeni srodstva, Veštačko srodstvo, Kumstvo, Ponašanje u porodici 
OBIČAJI I VEROVANJA 
Značenje nekih brojeva, Vatra, Voda, Hleb, kolač, pogača, Jabuka, Bosiljak, Živo biće, Marama, Pojas; Svadbeni običaji, Prosidba, Svadba; Deca, običaji oko novorođenčeta, Verovanja i običaji; Pogrebni običaji, Predznaci smrti, Smrt i predskazivanje vremena, Oglašavanje smrti, Pokojnik u kući, Zapevanje za mrtvima, Sahrana, Pomeni, Kopanje grobova, spomenici, prenošenje mrtvaca, Nošnja u žalosti; Godišnji običaji, Badnji dan i Badnje veče, Božić, Ophodi u ciklusu božićnih praznika, Korinđaši, koledari, Zvezdaši, Irod, Nova godina, Ophodi sa plugom, Sorkova, Bogojavljenje; Uskrs, Poklade i uskršnji post, Uskrs u Glogonju i Ovči; Mali Uskrs; Đurđevdan; Duhovi; Ivandan; Petrovdan; Sveti Ilija; Mala Gospojina; Krstovdan; Božićne poklade; Slava, Kućna slava, Crkvena slava, Dodole Svakodnevna dokolica i komuniciranje; Zabave — skupovi Etnologija etnografija istorija rumuna u vojvodini ...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 5. stranica Radmila Kajmakovic Radmila Kajmaković, poznati etnolog i istraživač narodnih običaja i vjerovanja sva tri naroda u BiH, rođena je u Velesu, u Makedoniji, jer je otac Radmilin, Vojislav Nikolić, bio državni činovnik u Kraljevini SHS/Kraljevini Jugoslaviji, tako da je često bio premiještan iz jednog dijela tadašnje Jugoslavije u drugi. Vojislav Nikolić je u Bijeljini obavljao funkciju sreskog načelnika u periodu od 1936 do 1939. godine. Radmila je u Bijeljini provela djetinjstvo, završila osnovnu školu, dok je gimnaziju pohađala u Šapcu, Zaječaru i Beogradu. Studije etnologije završila je na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1954. godine. Nakon toga odlazi u Sarajevo, u Institut za folklor. Po pripajanju Instituta Zemaljskom muzeju 1958. godine, Radmila Kajmaković radi kao kustos Odjeljenja za etnologiju i tu dostiže punu profesionalnu afirmaciju. Osim istraživanja u Semberiji, ispitivanja je vršila u svim oblastima koje su bile obuhvaćene projektima Zemaljskog muzeja: Livanjsko polje, Imljani, Žepa, Istočna Hercegovina, Zapadna Hercegovina s Lišticom, Derventa i Tešanj. Penzionisana je 1989. godine. Bila je izvanredan poznavalac običaja i vjerovanja sva tri naroda u Bosni i Hercegovini. Tokom bogate stručno – naučne karijere posebno mjesto pripada radu Radmile Kajmaković u oblasti proučavanja etnologije Semberije. Gotovo dvije decenije bavila se povremenim, ali vrlo temeljnim istraživanjima narodnog života i kulture ovog kraja. Autor je do sada jedinstvenog sveobuhvatnog i stručnog djela, objavljenog 1974. godine, pod nazivom “Semberija – etnološka monografija”, kao i pet posebnih radova: “Etnološka istraživanja u Semberiji (1970), “Razvoj kuće i gospodarskih zgrada u Semberiji (1974), “Promjene u narodnoj kulturi Semberije” (1974), “Kako je Semberija dobila ime” (1977). Monografski rad o Semberiji objavljen je i u njemačkom izdanju Glasnika Zemaljskog muzeja (1980). Radmila Kajmaković je bila i autor prve stalne etnološke postavke u Muzeju Semberije u Bijeljini, otvorene 1981. godine. Početkom rata u BiH, 1992. godine, sa porodicom odlazi najprije u Beograd, a nakon toga, 1997. godine, u SAD, gdje je i umrla dvije godine kasnije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Srpska mitologija još nije podrobnije proučena niti je poznat njen celovit sistem. Smatralo se da ga je nemoguće otkriti. Međutim, dosadašnji radovi srpskih naučnika koji su proučavali našu mitologiju u njenim pojedinim delovima, pokazuju da put ka celini vodi kroz delimične rekonstrukcije. Posle knjige „Mitska bića srpskih predanja“, u kojoj je obrađena srpska demonologija, sada se sudu javnosti daje i ova studija o kultu mrtvih kod Srba. Nema nikakve sumnje da je taj kult bio jedna od važnih komponenata srpske mitologije, pa bi ova studija trebalo da doprinese upotpunjavaju sistema srpske mitologije. Obožavanje predaka u nauci se naziva manizmom. Kult mrtvih kod Srba, kod drugih Slovena i svih indoevropskih naroda zasnivao se na animističkom shvatanju sveta. Prema tom poimanju, cela priroda je oduhovljena. Svako živo biće, svaka prirodna pojava ima svoga duha koji je vodi i pokreće. Kult mrtvih izrastao je iz poimanja ljudskog uma koji nije umeo da objasni pojave života i smrti. Prema animističkom shvatanju (od lat. anima – duša), ljudsko biće se sastoji od tela, kao materijalnog i opipljivog dela, i nematerijalne duše, koja telu daje život. Smrt se objašnjavala time što duša napušta telo, pa ono ostaje bez života, umire. Po tom shvatanju duša živi večito. Posle telesne smrti nastanjuje se na raznim mestima ili odlazi na drugi svet. Iz ovakvih shvatanja izniklo je nekada veoma rašireno verovanje u zagrobni život, život posle smrti...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Vesna Marjanović Ovom studijom se nastoji da se predstavljanjem kolektivne igre dece na vojvođanskom prostoru pomoću prikupljene građe koju sadrži 147 primera dečjih igara, da opšta sistematizacija dečjih igara što do sada nije učinjeno u postojećoj etnološkoj literaturi. Sistematizacija građe bi trebala da pokaže njihovu postojanost, odnosno transformaciju pa i gubljenje u savremenom dobu. 17x24 cm, meki povez, 186 str.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Motivi nasih narodnih verovanja u letnjoj solsticiji - Slobodan Zecevic Solsticij je astronomska pojava koja se dešava dva puta godišnje kada Sunce na nebeskoj hemisferi opisuje najvišu ili najnižu putanju u odnosu na nebeski ekvator. Tog dana Sunce u podne (lokalno sunčevo podne) dostiže najvišu ili najnižu tačku na nebu iznad horizonta. Reč solsticij je izvedena iz lat. sol (Sunce) i sistere (stajati), jer Sunce, posmatrano sa Zemlje, prividno zastane – da bi promenilo pravac kretanja. Termin solsticij se koristi i u širem smislu i označava dan kada se ova pojava desi. Solsticij je najduži dan u godini (leti) ili najkraći dan u godini (zimi) u svim mestima izvan tropskog pojasa. U odnosu na ravan Zemljinog kruženja oko Sunca (ravan ekliptike) osa njene rotacije je nagnuta za 23,44° i Zbog toga je ka Suncu pola godine nagnuta severna hemisfera, a pola godine južna hemisfera. Posmatrač na Zemlji tokom šest meseci primećuje dnevno povećanje, a tokom šest meseci smanjenje elevacije (visina Sunca iznad horizonta u podne). Tokom maksimalne ili minimalne elevacije relativno kretanje Sunca u odnosu na horizont prestaje i menja pravac. Na severnoj hemisferi maksimalna elevacija je tokom letnjeg solsticija (dani su najduži), a minimalna tokom zimskog solsticija (dani su najkraći). Kada Sunce „prelazi” ekvator dužina noći i dana se izjednačuju, što je poznato kao ravnodnevica (ekvinocij). Jedna tropska godina sadrži dva solsticija i dve ravnodnevice. Solsticiji su zajedno sa ravnodnevicama povezani sa godišnjim dobima. U nekim kulturama solsticiji predstavljaju početak, a u drugim sredinu zime ili leta.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Milica Matic - Boskovic Preslica je alat za predenje vlakana. Osmišljena je za pridržavanje vlakana držeći ih raspletene kako bi se lakše odvijao proces predenja. Najčešće se koristila za držanje lana, ponekad i vune, ali može se koristiti s bilo kojom vrstom vlakana. Preslica se koristila tako da su se vlakna oko nje omotavala i stezala vezivanjem užetom ili vrpcom. U Zapadnoj Evropi postojale su dvije uobičajene vrste preslica, ovisno o metodi predenja. Tradicionalna forma preslice držala se pod pazuhom lijeve ruke za vrijeme predenja, a proizvedena nit namatala se na vreteno. Bila je dugačka oko 1 metar, a prelja je formirla nit lijevom rukom izvlačeći vlakna iz preslice i namatala ju na vreteno desnom rukom.[1] Ovakav oblik preslice je stariji, pošto je ručno predenje prethodilo predenju na kolovratu. Preslica se također može montirati kao dodatak kolovratu. Na kolovratu je smještena u blizini kalema, tako da bude pri ruci prelji. Ova je verzija kraća, ali se po svemu ostalom ne razlikuje od tradicionalne preslice. Suprotno zapadnoj verziji, tradicionalna ruska preslica oblikovana je u obliku slova `L`, s horizontalnom tablom zvanom dontse (ruski: донце) i vertikalnim plosnatim dijelom, obično u obliku vesla, na čijoj se unutarnjoj strani vezao ili drukčije pričvrstio svežanj vlakana. Prelja je sjedila na dontseu, a vertikalni dio preslice nalazio se na njenoj lijevoj strani iz kojeg je izvlačila vlakna lijevom rukom. Ova vrsta preslice mogla se kombinirati i s vretenom i s kolovratom. Ruske tradicionalne preslice često su bile bogato ukrašene rezbarijama i crtežima, te predstavljaju važan element ruske narodne umjetnosti.[2] Namatanje preslice Namatanje preslice je radnja postavljanja i učvršćivanja vlakna oko tijela preslice. Kod predenja lana, namatanje se vrši polaganjem vlakana lana na ravnu površinu, otprilike paralelno izravnatih s tijelom preslice, potom se vlakna lagano obavijaju na preslicu. Vlakna se potom pričvrste vezanjem istih tankim užetom ili vrpcom pri samom vrhu, pazeći pritom da ne budu prečvrsto vezana...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dometi 1992 Dvobroj 68 - 69 Poetika dara i darivanja u Jugoslovenskim knjizevnostima

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Od Preslice do Brvnare Vesna Sajcic

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Arhaicni novogodisnji obicaji dinarskog stanovnistva - Radmila Kajmakovic Radmila Kajmaković, poznati etnolog i istraživač narodnih običaja i vjerovanja sva tri naroda u BiH, rođena je u Velesu, u Makedoniji, jer je otac Radmilin, Vojislav Nikolić, bio državni činovnik u Kraljevini SHS/Kraljevini Jugoslaviji, tako da je često bio premiještan iz jednog dijela tadašnje Jugoslavije u drugi. Vojislav Nikolić je u Bijeljini obavljao funkciju sreskog načelnika u periodu od 1936 do 1939. godine. Radmila je u Bijeljini provela djetinjstvo, završila osnovnu školu, dok je gimnaziju pohađala u Šapcu, Zaječaru i Beogradu. Studije etnologije završila je na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1954. godine. Nakon toga odlazi u Sarajevo, u Institut za folklor. Po pripajanju Instituta Zemaljskom muzeju 1958. godine, Radmila Kajmaković radi kao kustos Odjeljenja za etnologiju i tu dostiže punu profesionalnu afirmaciju. Osim istraživanja u Semberiji, ispitivanja je vršila u svim oblastima koje su bile obuhvaćene projektima Zemaljskog muzeja: Livanjsko polje, Imljani, Žepa, Istočna Hercegovina, Zapadna Hercegovina s Lišticom, Derventa i Tešanj. Penzionisana je 1989. godine. Bila je izvanredan poznavalac običaja i vjerovanja sva tri naroda u Bosni i Hercegovini. Tokom bogate stručno – naučne karijere posebno mjesto pripada radu Radmile Kajmaković u oblasti proučavanja etnologije Semberije. Gotovo dvije decenije bavila se povremenim, ali vrlo temeljnim istraživanjima narodnog života i kulture ovog kraja. Autor je do sada jedinstvenog sveobuhvatnog i stručnog djela, objavljenog 1974. godine, pod nazivom “Semberija – etnološka monografija”, kao i pet posebnih radova: “Etnološka istraživanja u Semberiji (1970), “Razvoj kuće i gospodarskih zgrada u Semberiji (1974), “Promjene u narodnoj kulturi Semberije” (1974), “Kako je Semberija dobila ime” (1977). Monografski rad o Semberiji objavljen je i u njemačkom izdanju Glasnika Zemaljskog muzeja (1980). Radmila Kajmaković je bila i autor prve stalne etnološke postavke u Muzeju Semberije u Bijeljini, otvorene 1981. godine. Početkom rata u BiH, 1992. godine, sa porodicom odlazi najprije u Beograd, a nakon toga, 1997. godine, u SAD, gdje je i umrla dvije godine kasnije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pantelejmon Dosen Banatska Crna Gora je istorijska oblast u današnjem rumunskom Banatu, istočno od Temišvara. Par malih srpskih sela u ovoj oblasti predstavljaju najistočnije položena srpska naselja u Banatu. Istorijat Banatska Crna Gora je ime srpskog porekla.[1] Radič Božić, srpski srednjovekovni velmoža, je dobio posede u Banatskoj Crnoj Gori.[2] Banatska Crna Gora je imala izuzetno veliki značaj tokom turske vladavine Banatom u 16. i 17. veku, kada je ovde živeo znatan broj Srba.[2] Međutim, tokom 18. i 19. veka, usled silaska Rumuna sa Karpata, ovaj deo srpskog življa ostao je odsečen od brojne srpske zajednice u ravničarskom delu Banata.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Djuro Sorosac